Een dag vol herinneringen vastleggen
We wisten allemaal waarom ik die dag naar deze familie ging: ze zouden gaan stoppen met hun melkveebedrijf. Juist omdat er nog niet veel veranderd was, voelde het voor hen als het juiste moment om alles vast te leggen. De stal, de koeien, de sfeer op het erf zoals het jarenlang geweest was. Zoals ze zelf zeiden: “We wilden graag een tastbare herinnering aan deze periode en we weten nu al dat deze foto’s later waardevol voor ons zullen zijn.”
Na een uur rijden kwam ik aan. Nog voordat ik mijn spullen goed en wel had neergezet, kreeg ik de vraag of ik een goede reis had gehad en wat ik wilde drinken. Ze zaten buiten aan de koffie en ik vroeg om thee. Mijn mok zette ik iets verder weg, zodat ik hun gezellige moment niet zou verstoren. Het hele gezin was thuis, iets wat niet vaak voorkomt. Eén van de kinderen studeert in een andere plaats, dus dit samenzijn voelde extra bijzonder.
We begonnen rustig. Op verzoek van een van de zoons liet ik de drone opstijgen. Het waaide flink, maar het was warm en zonnig. De jongens keken gefascineerd toe hoe de drone ondanks de wind mooi stabiel bleef hangen. Ik voelde me meteen welkom op het erf, alsof ik er eerder was geweest.
Daarna gingen we aan de slag. Vader maakte de stal klaar en reed de boxen vol met paardenmest. De jongste zoon pakte de trekker en sneed een blok kuilgras uit de kuil. De oudste stapte op de shovel, iets wat hij al een tijd niet meer had gedaan. Vader en zus keken nieuwsgierig om het hoekje. Met wat kleine aanwijzingen lukte het hem om een pak te verplaatsen – een trots moment.
Na deze beelden was het tijd om de koeien uit het weiland te halen. Iedereen had zijn eigen taak. De koeien moesten over de weg, achter het huis langs, langs de loods en de kuilen, om zo de stal in te gaan. De een hielp bij het oversteken, de ander reed met de quad om te controleren of er geen koeien achterbleven. Moeder maakte ondertussen de melkstal klaar en zorgde ervoor dat alles nat was met de waterslang. Ik moest flink doorlopen om alles vast te leggen – soms zelfs rennen – om zowel de quad als de koeien op het erf in beeld te krijgen.
Toen klonk het bekende geluid van de vacuümpomp. Vader zette alvast wat biest warm voor een kalf. Handschoenen aan, dipbekers vullen, en samen met zijn dochter startte hij de melkstal op. Moeder kwam nog even kletsen en vertelde dat ze altijd meehielp als er melk moest worden geschept.
Het melken ging vlot. Er waren minder koeien dan vroeger en met de grote swingover melkstal was het zo gedaan. Ondertussen werd er melk afgetapt voor de kalfjes. Ook de poes kwam langs voor haar portie verse melk – een vast ritueel dat natuurlijk op de foto moest. De kalfjes kregen hun voer en de dochter maakte daarna de melkstal schoon. Ze vulde ook twee blauwe emmers met water om de leidingen door te spoelen.
Toen alles schoon was, zette vader de koeien nog even vast en voerde ze. Binnen in de keuken waren moeder en de jongens ondertussen bezig met het eten. Na het melken en voeren maakten we samen nog een ronde over het erf voor de familiefoto’s. Het ijs was inmiddels helemaal gebroken en poseren ging vanzelf.
Over die middag zeiden ze later:
“Hoewel wij eigenlijk helemaal niet zo van de foto’s zijn, voelden we ons in het eerste gesprek meteen op ons gemak. Je dacht goed mee, was flexibel en snapte precies wat we nodig hadden. Het voelde totaal niet geforceerd en dat maakte het juist heel prettig. Je liep (en rende) een hele middag met ons mee, lag op je buik in het weiland en stond in overal en laarzen tussen de koeien alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Juist die ervaring tussen de koeien stelde ons gerust. Het voelde niet ongemakkelijk of gemaakt, maar gewoon echt.”
En zoals het hoort op een boerderij, schoof ik daarna gezellig aan voor het eten. Wraps, in goed gezelschap. Warm, open en gastvrij – precies zoals het boerenleven is.
Toen ik de foto’s opleverde, vertelden ze dat ze er ontzettend blij mee waren, maar dat de beelden ook gevoelig liggen. “Misschien blijft het fotoboek straks eerst een tijdje dicht in de kast liggen. Maar we weten zeker dat als het moment komt dat we er klaar voor zijn om ernaar te kijken, het iets is waar we heel veel aan zullen hebben. Dan zijn we des te dankbaarder dat we dit hebben vastgelegd.”
Omdat dit een persoonlijk en gevoelig onderwerp is, kies ik ervoor om slechts om een enkele afbeelding te delen. Het belangrijkste is dat de reportage in alle vertrouwen gemaakt is en dat respecteer ik.
